تغییر در درک طعم ممکن است نشانه‌ای از کنترل بهتر اشتها با درمان‌های مبتنی بر اینکرتین باشد

جزئیات مطالعه

در یک مطالعه مقطعی، ۴۱۱ فرد بزرگسال مبتلا به اضافه‌وزن یا چاقی که تحت درمان با داروهای مبتنی بر اینکرتین بودند—از جمله وگووی (۲۱۷ نفر)، اوزمپیک (۱۴۸ نفر) و ماونجارو (۴۶ نفر)—مورد بررسی قرار گرفتند تا ارتباط میان تغییرات خودگزارش‌شده در درک طعم و تنظیم اشتها ارزیابی شود.

شرکت‌کنندگان پرسش‌نامه‌ای آنلاین را تکمیل کردند که تغییرات حسی، اشتها، احساس سیری و میل به غذا را مورد سنجش قرار می‌داد. تحلیل‌های رگرسیون لجستیک چندمتغیره با در نظر گرفتن شاخص توده بدنی (BMI)، مدت درمان، دوز دارو، سن و جنس انجام شد.

نتایج

تمامی داروهای مبتنی بر اینکرتین با کاهش چشمگیر شاخص توده بدنی همراه بودند: وگووی (۱۷٫۶٪-)، اوزمپیک (۱۷٫۴٪-) و ماونجارو (۱۵٫۵٪-).

در میان همه درمان‌ها، افزایش حساسیت به طعم شیرین با احساس سیری بیشتر (نسبت شانس تعدیل‌شده ۲٫۰۲؛ فاصله اطمینان ۹۵٪، ۱٫۱۵ تا ۴٫۵۷)، کاهش اشتها (نسبت شانس تعدیل‌شده ۱٫۶۷؛ فاصله اطمینان ۹۵٪، ۱٫۰۴ تا ۳٫۲۵) و میل کمتر به غذا (نسبت شانس تعدیل‌شده ۱٫۸۵؛ فاصله اطمینان ۹۵٪، ۱٫۰۵ تا ۳٫۲۹) مرتبط بود. همچنین، افزایش درک طعم شور نیز با افزایش احساس سیری همراه بود (نسبت شانس تعدیل‌شده ۲٫۱۷؛ فاصله اطمینان ۹۵٪، ۱٫۱۶ تا ۵٫۱۷؛ همه مقادیر p < 0.05).

تفسیر تخصصی

از نگاه بالینی، نتایج این مطالعه می‌تواند مسیر تازه‌ای را در درک مکانیسم اثر درمان‌های مبتنی بر اینکرتین باز کند. تاکنون عمده تمرکز بر نقش فیزیولوژیک این داروها در کاهش ترشح گلوکاگون و افزایش ترشح انسولین بود، اما اکنون شواهد نشان می‌دهد که اثرات حسی و عصبی نیز در کنترل اشتها نقش دارند.

به نظر می‌رسد تحریک گیرنده‌های مزه در سطح زبان و تغییر انتقال‌دهنده‌های عصبی در مراکز پاداش مغز، می‌تواند در تنظیم احساس گرسنگی و میل به غذا مؤثر باشد. این موضوع می‌تواند توضیح دهد که چرا بسیاری از بیماران تحت درمان با داروهایی مانند اوزمپیک یا ماونجارو، کاهش تمایل به غذاهای پرکالری یا شیرین را گزارش می‌کنند.

از منظر متخصص تغذیه و غدد، توجه به تغییرات حسی بیماران در طول درمان اهمیت زیادی دارد. پزشکان باید بیماران را از احتمال تغییر در ادراک طعم آگاه کنند و در عین حال، رژیم غذایی آن‌ها را طوری تنظیم نمایند که هم نیازهای تغذیه‌ای‌شان تأمین شود و هم از کاهش غیرضروری دریافت مواد مغذی جلوگیری گردد.

اهمیت بالینی

به‌طور کلی، این یافته‌ها نشان می‌دهد که درک طعم و تنظیم اشتها رابطه‌ای عمیق‌تر از آنچه تاکنون تصور می‌شد دارند. ترکیب ارزیابی‌های حسی با پایش بالینی می‌تواند به طراحی درمان‌های دقیق‌تر و فردمحور کمک کند. همچنین، این رویکرد می‌تواند در آینده به توسعه داروهایی با اثرات هدفمندتر بر مراکز عصبی کنترل اشتها منجر شود.

منبع:
Kapan A و همکاران، ۲۰۲۵. Diabetes, Obesity and Metabolism. بینش‌های واقعی از درمان مبتنی بر اینکرتین: ارتباط میان تغییرات در درک طعم و تنظیم اشتها در افراد دارای چاقی و اضافه‌وزن. PubMed